piątek, 28 października 2011

"Podróże małe i duże" w Gazecie Wyborczej!!!! jupiii

UDAŁO SIĘJ

Jesteśmy w największym dzienniku w Polsce-Gazeta Wyborcza- dodatek TURYSTYKAJ

JupiiiJ

…Nadal naszą książkę można kupić- w okrągłej- niczym globus- cenie 25zł- pisząc na nasz adres:

podroze.male.i.duze@wp.pl

Każdy kupiony egzemplarz przybliża nas do spełnienia naszego kolejnego marzenia.. zakupu rowerów i PODRÓŻY DOOKOŁA ŚWIATA!!!:)

Zapraszamy na nasz Facebook'owy profil:



Mumags Travellers

A co jeśli się nie klei...czyli jak się pisze książkę- part IV

W naszym ostatnim artykule na temat procesu twórczego związanego z powstawaniem książki, obiecaliśmy Wam kolejną porcję informacji- tym razem na temat perypetii z drukarnią.

Zdecydowaliśmy się wyjść z założenia, że ważne, że wszystko skończyło się dobrze, niż rozpisywać się szczegółowo na temat tego, że pierwsze książki były sklejone klejem, który nie trzymał kartek, że klej był za mało elastyczny, przez co książki rozpadały się. W kolejnym nakładzie kartki zostały krzywo pocięte a kolory nie miały nic wspólnego z tymi z przesłanych plików.

Niedawno dowiedzieliśmy się od znajomej, która zdecydowała się samodzielnie wydać książkę z koleżanką, że też przeżyły niezły rollercoaster emocjonalny przy współpracy z drukarnią- więc nasz stres i frustracja nie byłyby niczym wyjątkowym, rozpisane na poszczególne akty.

Drukarnia mimo tego, że na początku nas bardzo zawiodła i zepsuła nam radość z tak ważnego wydarzenia, jakim było wydanie swojej książki, w procesie reklamacyjnym, który miał wiele etapów, a wręcz charakter cykliczny, stanęła- finalnie- na wysokości zadania. Zakończyliśmy współpracę z poczuciem końcowej satysfakcji i przeświadczeniem, że to jeden na milion projekt, gdy niemal nic nie chce wyjść.

Ostatecznie wyszłoJ

Pozostaje nam podziękować tym, którzy na samym początku kupili książkę i na przekór wypadającym stronom, podarowali nam serdeczne, i ciepłe słowa uznania.

A czy drukując kolejny tom naszych podróżniczych perypetii zrobimy to w tej samej drukarni? Oczywiście, że tak!


A w kolejnym odcinku napiszemy co nieco o domowym- czyli takim samorodnym, na własną rękę, albo chałupniczym- marketingu:)






środa, 26 października 2011

Targi Książki Katowice- veni, vidi, vici

Po trzech dniach, w końcu wróciła do nas energia, która od nadmiaru wrażeń i emocji była towarem deficytowym, odkąd wróciliśmy w niedzielny wieczór ze Spodka.

Targi Książki w Katowicach- pierwsze targi nie tylko dla Katowic, ale także dla nas.

Targi w swoich początkach skromne, ze słabymi punktami, ale czy cechą immanentną „pierwszości” nie jest właśnie- akceptowalna- ułomność? Oczywiście, że tak.

Dla nas ogromnym zaszczytem było znaleźć się wśród nazwisk ważnych i znanych w świecie literatury.

Ale Targi to oprócz obcowania z literaturą, przede wszystkim spotkania:

Nie tylko z ludźmi kultury ale również z pasjonatami- wariatami, którzy tak samo jak my, uwierzyli w swoje idee fixe i realizują- za oszczędności życia szeroko rozumiane inicjatywy artystyczne.

Niesamowite były spotkania z osobami, które przyciągnął do naszego stolika globus i koszyk kiwi. Wiele z nich- z początku- z rezerwą, z czasem otwierało swoje serca i z pewną nieśmiałością mówiło o swoich pasjach. Zdarzyło nam się usłyszeć, że ktoś kupuje nie tyle naszą książkę, ile naszą pasję właśnie, albo kupuje ją nie tylko z ciekawości treści ale z chęci wsparcia nas w kolejnym celu podróżniczym.

Każde spotkanie pierwsze i wyjątkowe.

Zdarzały się spotkania, które zaczynały się od rozmowy o podróżach a kończyły na rozmowach o życiu i jego celu, o marzeniach- bo przecież nasza ksiązka, mimo iż opisuje bardzo konkretne miejsca, mówi tak naprawdę o pragnieniach i drodze do ich realizacji.

Otrzymaliśmy ogrom serdeczności i życzliwości, a każda sprzedana książka zbliżała nas o malutki krok ku kolejnemu marzeniu- zwariowanemu- a jakże- czyli podróży na rowerach dookoła- wiadomo czegoJ
Rowery byliśmy już obejrzeć- teraz tylko musimy sprzedać 200 książek, byśmy mogli je kupić.
Jeśli znacie kogoś, kto kocha podróże, choć nie ma śmiałości na te wielkie i jest na tyle wrażliwy, by docenił inicjatywę jaką jest samodzielne wydanie książki, to zaproście go na nasz profil, blog lub niech do nas napisze podroze.male.i.duze@wp.pl

Targi to także okazja do spotkań z osobami, których nie widzieliśmy wiele lat lub z osobami, które jeszcze chwilę temu nieznane i obce, po chwili przytulaliśmy mocno do serca!

Kto kupował naszą książkę "Podróże małe i duże"? Nie tylko nasi równolatkowie- zdarzali się bardzo młodzi czytelnicy (obalając mit, że młodzież nie czyta), całe rodziny oraz bardzo dojrzali wiekiem. WSZYSCY:)

Choć staraliśmy się dobrze spożytkować czas na targach, który dzięki uprzejmości wortalu literackiego Granice.pl, był naszym udziałem, to wykradliśmy krótkie chwile na to, by sprawdzić co w trawie piszczy na stoiskach obok:)

Po sąsiedzku kupiliśmy kolejną książkę nietuzinkowego podróżnika- Mieczysława Bieńka. Na stoisku AGORY przewodnik po Stambule. Wróciliśmy do domu także z dezyderatą, wydrukowaną na pięknym, tłoczonym papierze, przez firmę ART-PAPIER z Gliwic, której stoisko nas urzekło.
Mimo, że nic nie kupiliśmy, nie potrafiliśmy przejść obojętnie, koło stoiska firmy TASHKA (www.tashka.pl), która ma nietuzinkowe pomysły na zabawki i aktywność pogłębiającą kreatywność najmłodszych i nie tylko

Zapewne, gdybyśmy  dostali kartę kredytową bez limitu i zadanie, by wypełnić literacko- niejeden worek świętego Mikołaja, nie mielibyśmy z tym najmniejszych problemów!

Mamy ogromną nadzieję, że Targi, mimo że w cieniu tych krakowskich, na stałe wpiszą się w kulturalną mapę Śląska i każdym rokiem będą wzrastać i nabierać rumieńców.





wtorek, 18 października 2011

Literki, jak gra w bierki- ubieram was w słowa, książka kiedyś będzie gotowa- jeszcze tylko kwestie graficzne- jak się pisze książkę-part III

Czy żeby wydać samemu książkę trzeba mieć jakąkolwiek wiedzę z zakresu grafiki i design’u?

Okazuje się, że tak. Sam tekst nie jest jeszcze książką, nawet jeśli poddany drastycznym zabiegom upiększającym- składnię, spójność czasów, to co najwyżej może być golutkim, logicznym następstwem słów.

Książka, a przynajmniej podróżnicza, potrzebuje kolorowych stron, na których autorzy spróbują oczarować potencjalnego czytelnika zdjęciami z podróży.

Jednak kolor na tyle podnosi cenę druku, że nie pozostaje nic innego, jak dołączyć do książki płytę CD z tymi wszystkimi zdjęciami, których z braku funduszu albo rozsądku, albo jednego i drugiego decydujemy się nie publikować w środku.

Ostatecznie książkę trzeba otulić w okładkę- interesującą- a najlepiej nietuzinkową, by- jeśli oglądający ją, nie zechce przeczytać tekstu, na chwilę poczuł przemożną chęć, na bazie zachwytu- by ją mieć!

Jak się projektuje okładkę?

Jeśli nie masz pojęcia o Photoshop’ie a Corel to twój daleki znajomy a nie przyjaciel, to pozostaje Ci stara jak świat metoda… Skoro nie umiesz przełożyć na język programu graficznego tego, co widzisz w swojej głowie, a boisz się, że grafik nie poradzi sobie z opisem w stylu: „odcień i faktura pomiętego pakowego papieru”, nie pozostaje Ci nic innego, jak przygotować makietę okładki. Makieta jest nieporadna i wprawia grafika w osłupienie ale daje też bardzo jasne (jak się wydawało) wytyczne w jakim kierunku zmierzamy. Czy to wystarczy, by się udało? Oj nie- mimo, że koń jaki jest każdy widzi, to wkradają się jakieś chochliki. Pierwsza wersja okładki, którą zobaczyliśmy, według mnie miała się nijak do projektu, który przekazaliśmy jako pierwowzór. Pojawił się dylemat, czy skoro grafik robi projekt z uprzejmości, po znajomości i ponoć za pół-darmo, można się rozpłakać i zażądać ponownej pracy nad całym projektem? No i dlaczego papier ma kolor parówki!
Łzy udaje się przełknąć i za parę dni mamy kolejny, bliższy ideałowi projekt.
Po kolejnych poprawkach jest dobrze.
Nasza książka ma imitować paczkę pocztową- przesyłka w podróży, przesyłka obieżyświat.

Co zrobić, by do książki nie dołączyć CD z logo firmy, która go wydrukowała, z opisem wykonanym flamastrem wodoodpornym?

Po pierwsze trzeba kupić płyty, które są powleczone powłoką, na której można drukować.
Mamy płyty, można na nich drukować ale co?  Zarys kontynentów, wydaje się dobrym pomysłem.
Płyty trzeba zapakować.
Z początku chcieliśmy zrobić koperty z papieru pakowego, ale papier nieustannie zacinał się w drukarce. Odpada. Mimo, że mogłoby to stanowić interesującą całość z projektem okładki.
Decydujemy się za zakup kopert w osiedlowym sklepie ze sprzętem komputerowym. Kto by chciał 200 kopert na CD- bez okienka, bez nadruku? My! Z początku Pan sprzedaje nam tylko połowę tego co potrzebujemy- wykupujemy cały zapas- potem nękamy go wizytami, próbując dokupić drugą setkę. Bez skutku- gdy w końcu dowiaduje się po co nam koperty, postanawia pomóc w projekcie.

Mamy dwieście kopert.

Udajemy się na pocztę, kłamiąc, że niebawem mamy ślub i potrzebujemy okleić znaczkami PRIORYTET w domu 200 kopert z zaproszeniami. Kłamstwo jest konieczne, obawiamy się, że Pani w okienku mogłaby nie być entuzjastką naszego szalonego projektu, w myśl którego koperty na CD nawiązywały do koncepcji przesyłki, wykorzystanej przy okładce.

Odwiedzamy też naszą ulubioną firmę, która świadczy szeroki zakres usług poligraficznych, gdzie zamawiamy dwie pieczątki, niezbędne do przygotowania kopertek!

Zostają znaczki.

Znaczki to najbardziej ekscytujący i dynamiczny element pracy nad częścią graficzną. Spędziliśmy długie godzinny polując na aukcjach allegro na znaczki pocztowe. Znaczki nie mogły być byle jakie. Wszystkie zakupione, pochodziły z krajów, w których byliśmy! Chcieliśmy nadać w ten sposób jakąś wyjątkowość naszemu projektowi, jakiś rys osobisty! Co więcej- założyliśmy, że podarujemy każdemu kupującemu książkę coś absolutnie wyjątkowego! Nie dość, że kopertki na CD były ręcznie robione, to w dodatku każda z 200 kopertek była niepowtarzalna. Na każdej z nich pojawił się inny znaczek, a jeśli znaczek się zdublował, to nigdy nie powtarzał się w tej samej konfiguracji. Taki smaczek!
Spędzamy długie godziny z tubką kleju w ręku- kleimy znaczki, naklejki priorytetowe, bawimy się stemplami, niczym dzieciaki. Efekt przerósł nasze najśmielsze oczekiwania!

Czy warto brać udział w kursach „od czapy”?

Oczywiście!

Odbycie parotygodniowego kursu z Corel’a  osiem lat temu, gdy do niczego nie mógł się przydać, okazało się po latach kapitalną inwestycją. Po początkowej nieporadności- na twardym dysku udało mi się odnaleźć niezbędne informacje o tym, jak przygotować projekt kolorowych stron do naszej książki!

A co zrobiła z tym wszystkim drukarnia… o tym innym razem!









  

wtorek, 11 października 2011

如何寫一本書 czyli... jak się pisze książkę- part II

A jak już mamy gotowy tekst to co dalej?
Pojawia się pytanie, w jakim sensie tekst jest gotowy ? Nie ma błędów stylistycznych, ortograficznych, interpunkcja jest wygładzona. Jesteśmy zmęczeni czytaniem po raz kolejny, czujemy, że doszliśmy do ściany swojej kompetencji i entuzjazmu- szukamy profesjonalnej pomocy. Ceny okazują się tak wysokie, że tracimy nadzieję, że będzie nas na to stać. Udaje się znaleźć Panią Beatę, która oferuje profesjonalną korektę w dobrej cenie. Po paru mailach mamy pełne zaufanie do jej kompetencji i poczucie, że tekst jest we właściwych rękach- w trakcie pracy okazuje się dodatkowo, że w pewnych miejscach byliśmy razem… Tekst nabiera ostatecznej „doskonałości”.

Co zrobić z gotowym tekstem?
Jest bardzo wiele możliwości.
Po pierwsze, najbardziej oczywiste- można wysłać fragmenty, zdjęcia, krótką historię o sobie- do wydawnictw. Wydawnictwa dostają pewnie setki takich ofert, więc oczekiwanie na jakąkolwiek odpowiedź przeciąga się niemiłosiernie i zazwyczaj spełza na niczym.  Na około 10 maili dostaliśmy tylko jedną odpowiedź- odmowną. Dobre i to. W takich sytuacjach człowiek chowa dumę do kieszeni, gładzi po futrzanym łepku samoocenę i pragnie uczciwej, konstruktywnej krytyki. Na tym etapie jeszcze jest czas, by zawrócić- by usłyszeć, żeby test schować do szuflady na przykład. Niestety nikt nie ma czasu na przesłanie takiego maila.
To pierwszy moment, gdy ze stanu ekscytacji i poczucia, że nasze życie jest wyjątkowe, schodzi się na ziemię.
Po chwilowym żalu, działamy dalej.

Mam pierwszą- ostrą fazę- zapalenia spojówek, ale siedzę na- naprawdę- ciekawym i poruszającym spotkaniu autorskim ze znaną podróżniczką. Myśl, że i ona kiedyś zaczynała, o czym zapewne pamięta, dodaje mi otuchy. Po spotkaniu stoję w godzinnej chyba kolejce, w której każdy pragnie zdjęcia lub Jej autografu. Mam gorączkę, ale dzielnie zaciskam w ręku kopertę z fragmentem tekstu, płytą cd ze zdjęciami i listem do Niej. Przychodzi moja kolej. Mówię, że nie zależy mi na zdjęciu a… i tu wykładam najszybciej, ale nie pośpiesznie, jak się da, nasz pomysł. Oczy ma błyszczące, wydaje się być zainteresowana.

Oczami wyobraźni spoglądamy za horyzont. Jest cudnie. W liście poprosiliśmy o jakąkolwiek odpowiedź- nawet odmowną. Niestety rozbijamy się o ciszę. Mamy żal.

Z żalu nie można wydać książki, więc ruszamy dalej.
Wysyłamy do Nowej Zelandii propozycje do firm, z których usług korzystaliśmy (wypożyczalnia auta, ciekawy hostel, firma z którą lecieliśmy nad lodowcem i wulkanem etc). Jaką? Że w zamian za wsparcie naszego projektu wydawniczego, umieścimy w środku książki reklamę. Chyba połowa adresatów uznała, że to żart, druga połowa zastanawiała się, gdzie jest Polska i tylko jeden człowiek nam odpisał z zaskoczeniem ale i życzliwością pytając, czy mógłby się zapoznać z treścią książki. Niestety na tłumacza całego tekstu nie mieliśmy funduszy.

Co jeszcze można zrobić, zanim rozbijemy świnkę skarbonkę i sfinansujemy wydanie książki za swoje oszczędności?
Można zwrócić się do dwóch osób, które pracują w renomowanych wydawnictwach o pomoc. To gwarancja, że książka dotrze we właściwe ręce- dobre i to. Niestety odmowne odpowiedzi mają dwojaki charakter i znowu daleki od szczerej informacji zwrotnej. Pierwsza jest bardzo zawiła i dotyczy planów wydawniczych, a druga… Pan mówi, że może i byłby zainteresowany tekstem, ale żeby coś na nim ugrać, musiałby zawierać jakąś zagadkę, tajemnicę, która na koniec się rozwikła. Hmmm. No ale jaka by to miała być zagadka, tajemnica? Gdzie pojedziemy następnym razem? W odpowiedzi używamy niemiłego słowa” ugrać”, świadomi, że musimy poradzić sobie inaczej.

Chcesz wydać własną książkę?

W dzisiejszych czasach nasze pragnienia niemal nie mają granic- można wydać własną książkę, wykupić działkę na Marsie, polecieć w kosmos albo w wieku stu lat, wyglądać o połowę młodziej. Jest tylko jeden warunek… trzeba mieć na to fundusze.

W Internecie znajdujemy wiele ofert, które za astronomiczne kwoty (około 10tyś) przyjmą nasz niedoskonały tekst, dokonają korekty, poprawek, złożą go pod druk, wydrukują, a wcześniej pozwolą Ci wybrać okładkę z paru proponowanych szablonów.
Co więcej, odpada zmartwienie dotyczące sprzedaży, ponieważ w cenie jest gwarancja, że nasze książki trafią do księgarni i  bibliotek. Zagmatwany wydaje się proces wyliczania ewentualnej amortyzacji kosztów. Chyba spełnienie ma nam rekompensować debet w banku.

Debet ani nam się śni, a jeśli już to wolelibyśmy go wydać na podróż dookoła świata.

Gdy tekst jest gotowy do druku…
Gdy tekst jest gotowy do druku, zasadzek nie jest wcale mniej, wyzwań nie brakuje a materia nadal stawia opór, ale o tym innym razem…













piątek, 7 października 2011

如何寫一本書 czyli... jak się pisze książkę

Jak się pisze książkę?
Jak się nie ma notebooka, to się pisze tradycyjnie. Na kartkach papieru.
Przed wyjazdem bardzo starannie wybieram zeszyt, i niezawodny długopis- najlepiej dwa, na wszelki wypadek, żeby w decydującym momencie nie było awarii.
Najważniejsza jest dyscyplina, a w przypadku osoby z dziurawą pamięcią, to warunek podstawowy- trzeba pisać codziennie! Nie ma okoliczności łagodzących- czasem trzeba pisać w półmroku, na drętwiejącej ręce, na kamieniu, w trzęsącym aucie, samolocie lub pociągu, po spożyciu, lub bez kolacji, na przekór zmęczeniu i rzadko kiedy czeka na nas biurko i krzesełko…
Warto dodać, że tym, którzy opanowali sztukę kaligrafii na wstępnym etapie edukacji, jest zdecydowanie łatwiej, niż tym, których pismo jest koślawe i przypomina bardziej hieroglify.
Po powrocie do domu, ci których ręka nie nadąża za myślami i których pismo nie nabrało krągłości, gwarantującej łatwość deszyfrowania zapisków, mają co robić.
Nie brak chwil, gdy nie wiadomo, co w przypływie emocji, człowiek zapisał, strona za stroną mozolne przedzieranie się przez haszczowisko nieczytelnych wyrazów. Czasem trzeba od tego odpocząć, unikać ataków furii i zwątpienia.
Często słowa, pozbawione uroku danego miejsca, wydają się płaskie i nie oddające wrażeń, i emocji.

Co się pisze?
Czasem od razu pisze się „gotowy” tekst, czasem tylko słowa klucze. Gotowy tekst, to bardziej tekst ciągły, niż coś, co się bezkrytycznie uznaje za gotową książkę.

Ile to trwa?
Najkrócej, gdy tekst był pisany niejako pod książkę, dłużej, gdy jest to zlepek luźnych myśli, które powinny wywołać w umyśle całe obrazy, które „na sucho” opisujemy już w zaciszu domowym.

Przepisywanie tekstu to jedno, jego korekta, niezgoda na sztywne zasady ortografii i interpunkcji to drugie. By tekst był rzetelny, trzeba po wielokroć sprawdzać, czy nazwy geograficzne zapisaliśmy prawidłowo- co więcej, trzeba mieć na oku Worda, który lubuje się w poprawianiu niektórych słów, po kryjomu- nie ma szans, by słowo hostel, nie zostało zamienione na hotel i wiele, wiele innych.

Czy to jest przyjemne?
I tak i nie. Z jednej strony proces twórczy uskrzydla, daje poczucie, że wychodzimy w życiu poza granice codzienności. Z drugiej czytając setny raz tekst, by wyeliminować kulfony stylistyczne i inne błędy, narasta do niego obrzydzenie. Co więcej: ilość poprawek wcale nie gwarantuje komfortu i poczucia, że oto tekst jest idealny i bez wstydu można go puścić w świat-ek... Wręcz przeciwnie, im dalej, tym więcej wątpliwości i frustracji.

Czy pisać może każdy?
Słowa trzeba lubić, można być w niezgodzie z cyframi, co jest częstą ułomnością tych, którym pióro jest lekkie, ale ze słowami trzeba żyć w przyjaźni. Trzeba lubić w sobie strumień myśli, który natarczywie domaga się skrawka papieru i chwili uwagi.

A jak już mamy gotowy tekst, to co dalej?
…co dalej to już innym razem, bo teraz czekają na przepisywanie notatki z wyjazdów na Wschód i Bałkany…